Bladel – Per 1 januari 2021 krijgt de Voedselbank een nieuwe voorzitter. Kasper Touwen neemt na elf jaar afscheid en Paul Maas neemt zijn stokje over. Met beide heren kijkt PC55 terug op de voorbije jaren en wordt een voorzichtige blik op de toekomst geworpen.
Toeval
Eerst is het tijd om terug te kijken op de carrière van Kasper de afgelopen elf jaren. “Ik kwam per toeval bij de Voedselbank terecht”, herinnert Kasper zich. “Harrie Verheggen was de voorzitter en in 2009 ook lid van de Raad van Commissarissen van mijn bedrijf Q-Energy. Omdat we een klant kwijtraakten, zat ik met een unit die we als magazijn gebruikten in mijn maag. Daar wist Harrie wel een bestemming voor: de Voedselbank zocht een kantoortje. Ik was al lang blij dat ik van de unit af was en had ook nog spullen om de boel in te richten. Harrie vroeg me meteen om vrijwilliger te worden. Ik zegde toe op organisatorisch vlak mijn diensten beschikbaar te willen stellen. Twee weken later stond ik pakketten in te pakken. Zo was Harrie: als hij je iets vroeg, deed je het.”
Gezond verstand
Na het overlijden van Harrie in 2015 nam Kasper bijna als vanzelfsprekend de voorzittershamer over. “Ik had veel van Harrie geleerd en inmiddels kende ik de Voedselbank en de vrijwilligers door en door. Ook de inspecteurs die jaarlijks langskwamen leerde ik kennen. En zij mij, mag ik daaraan toevoegen.” Kasper lacht bij de herinneringen: “Ik ben een beetje allergisch voor bureaucratie. Ik snap dat er regels zijn en die moet je respecteren maar je moet vooral ook je gezond verstand blijven gebruiken en logisch na blijven denken. Op dat punt had ik nog wel eens discussie met een inspecteur. Het mooiste was natuurlijk als ik zo’n man kon overtuigen voortaan anders te gaan kijken. Of om medewerkers anders te benaderen. Ik hou er niet van als een inspecteur zegt dat iemand zijn werk verkeerd doet. Liever heb ik dat hij zegt hoe het beter kan en alternatieven aandraagt. Daar kan zo’n medewerker van groeien en dat is de bedoeling, lijkt me.”
Vraag op tijd om hulp
Kasper zag de Voedselbank groeien. “Eigenlijk zouden we helemaal niet moeten bestaan”, zegt hij. “Maar het is goed dat we er zijn want we bieden heel praktische hulp aan mensen die het nodig hebben. Ik wil bij mijn afscheid nadrukkelijk meegeven dat mensen nooit te lang moeten wachten met het vragen van hulp. Dat geldt in het algemeen. Er zijn zoveel manieren waarop je geholpen kunt worden, schroom niet om die hulp te vragen en te accepteren. Je staat er zelden alleen voor. Wat dat betreft kan ik oprecht zeggen dat ik trots ben op de inwoners van de Kempen. Als je ziet hoe behulpzaam die zijn als we als Voedselbank om hulp vragen, dan krijg je kippenvel. We staan hier echt voor elkaar klaar en zo hoort het ook.”
Schaarste
Per 1 januari gaat Paul het voorzitterschap overnemen. “Veel gaat er niet veranderen hoor”, verzekert hij meteen. “Er is een uitstekend en bekwaam bestuur en het team bestaat uit hardwerkende en gemotiveerde vrijwilligers.” Paul zag de vacature voorbij komen en raakte enthousiast. “Ik kom van oorsprong uit het sociaal werk en de oproep deed iets met me. Na een aantal gesprekken was er van beide kanten een klik en werd ik voorgedragen. Ik heb veel zin in de klus al realiseer ik me dat dit niet de makkelijkste tijd is voor de Voedselbank. Doordat winkels anders omgaan met hun derving en er efficiënter geproduceerd wordt, blijft er minder over voor degene die het nodig hebben. Het beleid van de Voedselbank is om geen voedsel te kopen maar uit te delen wat anders weggegooid zou worden. Dat wordt steeds schaarser en dus moeten we naar andere manieren zoeken om onze cliënten te kunnen verzorgen. Het kopen van vers fruit en groenten is daar een voorbeeld van.”
Hulp
Er zijn nu ruim veertig gezinnen die wekelijks een beroep doen op de Voedselbank. Paul: “Dat kunnen er op korte termijn snel meer worden. Nu de economische gevolgen van de coronacrisis beginnen op te komen, kan het zijn dat mensen hun baan of bedrijf verliezen. Voor je het weet zit je onder het bestaansminimum en kom je in aanmerking voor hulp van ons. Daar kun je dan helemaal niets aan doen en dat is wat onze vrijwilligers ook altijd mee willen geven aan de cliënten: voel je niet schuldig dat je om hulp moet vragen. Er is dikwijls geen sprake van schuld maar van onvoorziene omstandigheden. Soms overkomt iets je en dat is erg maar niet verwijtbaar. We zijn er om te helpen, in praktische zin door een weekvoorraad eten aan te bieden maar onze vrijwilligers weten ook de weg te wijzen naar instanties die voor andere hulp kunnen zorgen.”
Voldoening
Kasper en zijn echtgenote Lies stoppen nu als vrijwilligers en geven hun stokje door. “We kijken terug op een mooie tijd. We hebben heel veel voldoening gekregen uit dit werk, veel geleerd, veel gezien, veel meegemaakt. Soms maakt iemand enorme indruk door een dramatische achtergrond maar bovenal zijn het de positieve verhalen die ons bij blijven. De mensen die er na een nare periode weer bovenop zijn gekomen en ons op straat aanspreken. Voor hen hebben we het gedaan. Dat positieve gevoel van écht iets te kunnen betekenen gun ik Paul ook en ik wens hem dan ook veel succes in zijn nieuwe functie.”
Door Renate Pijnenburg 18-12-2020 Bron: PC55
